بهترین هدیه

در هزارو یک شب خانه‌ی سپید قلبم ، آمدی و یاس کاشتی. عطر گل یاس هر روز و هر شب در فضای خانه می پیچد و دل را سرشار از لبخند می کند.

به پیش ترها که می نگرم، ردپای دلتنگی را می بینم که با نزدیک شدن به این خانه کمتر و کمرنگ تر شده‌اند. کمی بهتر که نگاه می کنم، تو را می بینم که پا به پای دلتنگی هایم آمده‌ای، دست دلم را گرفتی و با صبر و حوصله عطش آشنایی هایم را فرو نشاندی و با شور و شوق آشتی ام دادی.

ای دور! ای نزدیک! ای سایه‌ی هوشیار سپید! به پاس اینهمه راهی که با من آمده‌ای ، تنها می توانم از خدا برایت مهر بخواهم ، امید و آرامش بخواهم. از او میخواهم که روح سفید و سرشار بلندت را تا همیشه از آشفتگی دور بدارد .

یا نه ، بگذار بهترین آرزو را برایت بکنم از خدا می خواهم به پاس تمام همدلی هایت هدیه‌ی ارزنده‌تری به تو بدهد، از او می خواهم کسی را با تو همدل کند مانند خودت. این می تواند بهترین هدیه باشد.همانگونه که تو برای من بهترین هدیه بوده‌ای.

دلنوشته