کجایی؟

باز امشب تو نیستی اما یادت هست ، باز امشب تنهای تنها پشت پنجره‌ به انتظارت نشسته‌ام تا بلکه در آسمان ببینمت که چه سبکبال پرواز میکنی و با شمیم عشق پاکت گلها میشکفند و درختان میرقصند و رود به‌ خروش درمی آید. باز هم من و شبنم و سبزه و مهتاب ، تنها بی تو . تنها با تو ...... کجایی؟ میدانستم نبودنت ممکن است سخت باشد اما نه تا این حد. شب و روز لحظه به لحظه به یاد توام. همیشه فکر میکردم دل آدمها به همه چیز زود عادت میکند ، اما گاهی فراق در دلها عادت نمیشود و دم به دم پر رنگ تر میشود. نمیدانم ، میخواهم باز هم بگویم ای کاش ، اما ایکاش گفتن هم دردی را دوا نمیکند.حتی ذره‌ای تسکینم نمیدهد فقط دردم را زیادتر میکند. مهربانم ! اگرچه نیستی تا سر بر شانه‌های مهربان و استوارت بگذارم و یک دل سیر ببارم و دامانت را با اشکهایم ستاره‌باران کنم ، اما با یادت دلخوشم . میدانم که میدانی. خودت اینرا بارها گفته‌ای . دوستت دارم گرچه واژه‌ای به ظاهر تکراریست اما بدان که هربار که میگویم دوستت دارم بیشتر از پیش است و بدان که تکراری در کار نیست. ساده از کنار دلم مگذر که بیتاب و بیقرارت است. میدانم همه‌چیز را خوب میبینی ، میفهمی ، میشنوی . واژه‌هایم بدون وزن و قافیه همچو پرندگان آشیان گم کرده‌ای در آسمان پرواز میکنند و به دنبال تو میگردند تا نشانی از تو بجویند.نگاه کن! آسمان پر از توست ..... آنها گیج و منگ میشوند و پر از تو میشوند و آرام آرام بر روی کاغذ سپید می نشینند و جان میگیرند. تا تو را معنا کنند. می بینی مهربانم ؟ با این همه واژه باز هم کم می آورم....واژه‌ها چه اندکند در برابر تو . تو با خوبیهایت به‌ تمامی واژه‌ها رنگ می بخشی جان میدهی..... همانگونه که به من جان دادی. باز هم دو واژه‌ی نودر دلم می یابم و نثارت میکنم: دوستت دارم ......

دلنوشته